czwarty.

Było już późno, zbliżał się zachód słońca, kiedy wreszcie dotarłam do domu. Nie wierzyłam, ze aż tak długo mnie nie było. Jak otworzyłam drzwi od mieszkania, usłyszałam jakieś krzyki z kuchni.
- Gdzie ona się podziewa? [...] - Już tyle godzin jej nie ma!
Wtedy  zorientowałam się ze to mama drze sie do telefonu. Nie chciałam się jej pokazywać, ponieważ wiedziałam ze będzie na mnie zła i zacznie krzyczeć. Niestety, stanęłam u progu kuchni i cichym głosem powiedziałam:
- Jestem.
Miałam nadzieję ze mnie nie usłyszy, ale jednak [...]
- Gdzieś ty była? Wiesz jak się o ciebie martwiłam? Dlaczego nie odbierałaś telefonu? - krzyczała wkurzona matka.
- Ja..- chciałam jej wytłumaczyć, lecz jednak nie pozwoliła mi.
- Nie wiedziałam co mam robić ! Cały dzień cie nie ma!
- Mamo! Daj mi dojść do słowa! - powiedziałam wreszcie.
Zapadła cisza, więc ciągnęłam dalej.. Postanowiłam jej powiedzieć prawde, no może omijając kilka faktów.
- Zgubiłam się, a telefon wpadł mi do kałuży, spytałam się jakiegoś pana czy zaprowadzi mnie do centrum miasta.. i zgodził się, jeszcze też  powiedział ze naprawi mój telefon. - tłumaczyłam się.
Znowu cisza. Mama stała nie ruchomo i patrzyła się w jedno miejsce,
- Oj dziecko - usłyszałam wreszcie. - Dobrze ze juz jesteś - dodała jeszcze i przytuliła mnie.
- Dziękuje ze zrozumiałaś. A teraz pójdę się położyć, bo jestem bardzo zmęczona. - odpowiedziałam idąc w stronę pokoju
Chwile tak leżałam na łóżku i myślałam o Louis'ie.
Czy to był na prawdę on? Czy to sen?
Po chwili oczy same zaczęły mi się zamykać i usnęłam [...]
Nazajutrz wstałam późno. Podczas, gdy zauwazyłam ze na drugiej stronie łóżka nie widać telefonu , od razu przypomniało mi się, ze mam się spotkać z Lou i odebrać od niego telefon.
Dochodziła już godzina obiadu, jednak nie byłam głodna. Więc szybko umyłam się i ubrałam, a następnie poszłam na miasto. Kiedy szłam aleją drzew, pomiędzy nimi można było dostrzec tęczę, unoszącą się bezchmurnym niebie. Musiało padać, ponieważ droga, którą szłam była jeszcze mokra, a   drzew , kiedy zawiał lekki wiatr  spadały krople deszczu. Przechodziłam właśnie koło Big Ben'a, gdy nagle w oddali dostrzegłam , jak ktoś macha do mnie, wyostrzyłam swój wzrok i zauważyłam ze to - Claudia.
- Cześć !- krzyknęła , biegnąc do mnie. - Jak dawno cię nie widziałam, stęskniłam się.
- Hej Claudia! Ja tez, moze porobimy coś razem potem? - zapytałam z ciekawym wyrazem  twarzy.
- Z miłą chęcią, ale teraz muszę już lecieć, do zobaczenia - powiedziała idąc w stronę sklepu, jednak za chwilę wróciła się i dodała:
- Była bym zapomniała! Jakiś chłopak kazał ci to dać.
Rzecz , którą wręczyła mi Claudia to mała torebka, taka jak na urodziny, a zawartość jej to był mój telefon. Działał jak nowy, jednak na dnie torby zauważyłąm też kartkę, a było tam napisane:

Cześć. Telefon naprawiony, chyba już mi nie masz nic za złe? Co do marchewek, mogę odkupić ;), . Co ty na to żebyśmy się spotkali  jutro w alei drzew? czekam na ciebie, do jutra. 

Louis. x

Nie wierzyłam własnym oczom, Louis Tomlinson ten ze sławnego zespołu One Direction chce sie spotkać z taką zwykłą dziewczyną jak ja. Gdybym nie była w miejscu publicznym zaczęłabym skakać z radości i drzeć się jak mogę. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, byłam taka szczęśliwa. [...] ~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział pisany na szybko, nie wiem czy do końca udany, ale chyba da się czytać? ;) Jeśli już przeczytałeś/aś zostaw po sobie ślad, będę cię KOCHAĆ <3 hahah :D